Deze Indie Only release zal worden uitgebracht op limited edition clear vinyl,
enkel verkrijgbaar bij de Record Store Day winkels.
De experimentele hiphop-groep Death Grips bestaat alweer 8 jaar en is in die tijd uiterst productief te noemen. Hun zesde album Year Of The Snitch zag onlangs het levenslicht en brengt ons wederom een experimentele hiphop-crossover met punk, industrial, electronica en dat alles met een hoofdrol voor de aggressief aanvoelde raps van MC Ride.
Niet je alledaagse portie hiphop dus, maar dat moge inmiddels algemeen bekend zijn. Opvallende samenwerkingen vinden we dit keer in de vorm van scratchwerk door 90’s held DJ Swamp, baswerk van de legende Justin Chancellor (inderdaad die van Tool), noise van Australische muzikant Lucas Abela en een gesproken intro door de regisseur van Shrek, Andrew Adamson voor het nummer Dilemma. Deze zesde Death Grips plaat behoort tot het beste werk van de band, al bevat het niet louter hits; The Horn Section voelt als anderhalve minuut overbodig gepiel, bijvoorbeeld. Dat is dan ook de enige anderhalve minuut die voelt als doorbijten, de rest vliegt voorbij en smaakt vooral naar meer, meer en nog eens meer!
Remco Moonen – Platomania
Recensie (De Morgen)
‘Year of the Snitch’ van Death Grips: zero fucks given (wel vier sterren) ****
Death Grips is – zacht uitgedrukt – geen traditionele band. Toen het Californische trio in 2012 zijn derde elpee No Love Deep Web uitbracht, een muzikale verpersoonlijking van de donkere spelonken van het internet, zette Death Grips de Amerikaanse underground hiphopscène helemaal op z’n kop. MC Ride (Stefan Burnett) en de zijnen waren de zelfverklaarde dominanten van de muziekwereld. Iedereen die naar hun muziek luisterde gaf zich maar al te gewillig over. Hun geheim? Daar hebben we nog steeds het raden naar.
Met elk nieuw album weet Death Grips zijn industriële, punk-ethos telkens opnieuw uit te vinden in een compleet andere gedaante. Op Bottomless Pit (2016) gedijde de band nog in onverbiddelijke punk-hardcore en elektro-industrial, nu lijkt het trio een subtielere, conventionelere aanpak te hanteren. Year of the Snitch is Death Grips’ onverwoestbare herbevestiging als onvatbare sadomasochisten.
Grotesk
Year of the Snitch is ook, net zoals Bottomless Pit, een van Death Grips’ meest coherente albums. De focus ligt opnieuw op de groteske teksten van Burnett en om de comfortzone van de band nog verder te verleggen. Interessant genoeg weet het trio een aardige balans te vinden tussen noise en conventionelere rap met catchy hooks – een formule die gesmaakt zal worden door zowel Death Grips-veteranen als nieuwkomers.
Illustratie? ‘Black Paint’, een post-punk hardcoretrack met psychedelische neigingen waar ook Tool-bassist Justin Chancellor aan meewerkte, en ‘Streaky’, waarin Ride beheerst rapt op een gezapig elektronisch deuntje. Ook op ‘Hahaha’ en ‘Dilemma’ klinkt de band meer gedeisd en verleidelijker dan wat ze ooit al op de wereld loslieten. En net daar klinkt Death Grips verbazingwekkend verlokkelijk en tegelijk dodelijk – wanneer ze een conventioneel format kapen en corrumperen met opgefokte elektronica en obscene teksten.
Beste voorbeeld daarvan? ‘Flies’, een morbide nummer waarin Ride fantaseert over zijn eigen dood, en over hoe hij wenst dat vliegen zich tegoed doen aan zijn langzaam ontbindende lichaam. “Should the opportunity arise, vomit me flies / Flies vomit me, together’s unwise, sever all ties”, zingt Ride.
Year of the Snitch is ook het album waarop Death Grips zijn griezeligste, extreme kanten laat zien. Op ‘Linda’s in Custody’ is een spookachtige piano-loop te horen die doorheen het hele nummer herhaald wordt. Op andere nummers verkent Death Grips nieuwe muzikale territoria, zoals shoegaze op ‘Death Grips Is Online’, jazz op ‘The Fear’ en glitch-pop à la SOPHIE op ‘Little Richard’.
Boodschap
Maar geeft Death Grips met Year of the Snitch een duidelijke boodschap aan zijn fans? Nee, dat niet. En dat hoeft ook helemaal niet. Voor zijn fans is MC Ride “a chase a voice a freak man / this a brand not your boy leave man”. Zo zingt hij althans op ‘Shitshow’. Het Californische trio is bewust subversief en bij wijlen inhoudsloos. Wat hun fans of critici uiteindelijk vinden van hun muziek, kan hen aan hun reet roesten. Dat statement is zonneklaar op de laatste track ‘Disappointed’, waarop de band de draak steekt met het ontgoochelde gekakel van critici én fans.
Death Grips wil geen trendsetter, entertainer of crowdpleaser zijn. Ze willen eenvoudigweg hun eigen ding doen. Dat hebben ze gedaan sinds hun eerste mixtape uit 2011, en dat zullen ze ook blijven doen.
Year of the Snitch is verschenen bij Third World Records. Death Grips speelt op 5/9 in Paradiso, Amsterdam
Bron: De Morgen
[visual-link-preview encoded=”eyJ0eXBlIjoiZXh0ZXJuYWwiLCJwb3N0IjowLCJwb3N0X2xhYmVsIjoiIiwidXJsIjoiaHR0cDovL3JlY29yZHN0b3JlZGF5Lm5sL3JlbGVhc2VzL2luZGllLW9ubHkvIiwiaW1hZ2VfaWQiOjkxMDMsImltYWdlX3VybCI6Imh0dHA6Ly9yZWNvcmRzdG9yZWRheS5ubC93cC1jb250ZW50L3VwbG9hZHMvMjAxNy8xMS9JbmRpZS1Pbmx5LUxvZ28ucG5nIiwidGl0bGUiOiJEZXplIHJlbGVhc2UgaXMgSW5kaWUgT25seSIsInN1bW1hcnkiOiJJbmRpZSBPbmx5IHJlbGVhc2VzIHppam4gZXhjbHVzaWV2ZSByZWxlYXNlcyBkaWUgZW5rZWwgdmVya3JpamdiYWFyIHppam4gYmlqIGRlIG9uYWZoYW5rZWxpamtlIHBsYXRlbnpha2VuLiBTcGVjaWFsZSByZWxlYXNlcywgc29tcyBpbiBlZW4gc3BlY2lhbGUga2xldXIsIHNvbXMgbWV0IGlldHMgZXh0cmHigJlzLCBzb21zIGFscyBnZWhlbGUgb3BsYWdlLiBIZXQgYWZnZWxvcGVuIGphYXIgdmVyc2NoZW5lbiBlciBkb29yIGhldCBqYWFyIGhlZW4gZ2VyZWdlbGQgcmVsZWFzZXMgdmFuIGFydGllc3RlbiBkaWUgZGUgb25hZmhhbmtlbGlqa2UgcGxhdGVuemFrZW4gd2lsZGVuIG9uZGVyc3RldW5lbi4gRW4gem8gdmVyc2NoZW5lbiBlciBleGNsdXNpZXZlIOKAmEluZGllIE9ubHnigJkgcmVsZWFzZXMgdmFuIGFydGllc3RlbiBhbHMgVGhlIE5hdGlvbmFsLCBRdWVlbnMgb2YgdGhlIFN0b25lIEFnZSwgTGlhbSBHYWxsYWdoZXIsIE1hZG9ubmEgZW4gQmVjay4iLCJ0ZW1wbGF0ZSI6ImRlZmF1bHQifQ==”]
