Sfeervol, rustig, ingetogen. Dit nieuwe soloalbum van muzikale duizendpoot Damon Albarn mag gerust deze drie kernwoorden meekrijgen. Dat kan op zich al voldoende informatie zijn, helemaal wanneer kwaliteit het andere kernwoord van deze pure bron van Albarn-muziek is. Toch kennen zijn elf kwetsbare composities na meerdere keren beluisteren, vele onderhuidse lagen. Neem de prachtige saxofoonlijn in Polaris. Of het percussiegeklater dat prachtig aansluit bij de kabbelende gitaarnoten uit The Cormorant. Of dat ietwat ontsporende middenstuk uit het instrumentale nummer Combustion. Of die prachtige zanglijn van Darkness To Light, die onbetwist treffende Floydiaanse aanpak van Esja en dat sobere, wonderschone slotstuk Particles.
En dan hebben we het nog niet eens over de kwetsbare teksten die onderwerpen zoals verlies aanboren. De eerste zinnen uit het titelnummer zijn veelzeggend: ‘You were gone. The dark journey there. Leaves no returning. It’s fruitless for me to mourn you. But, who can help mourning?’ Dit album was oorspronkelijk bedoeld als orkestwerk. De Engelse componist liet zich hiervoor inspireren door IJsland. Maar uiteindelijk werkte hij de nummers tijdens de lockdown toch zelf uit. Het resultaat is een intiem album geworden met bovengenoemde trio kernwoorden als pijlers. Maar The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows (een zin uit een gedicht van John Clare) het blijkt ook nog eens een interessante ontdekkingstocht naar diepere muzikale lagen en stromingen te zijn.
Tracklist:
