Een galmende industrial-toon, een brommende elektrische gitaar, een liefelijk orgeltje uit een computer en een opbouwende drumpartij stuwen de opener van Mark Lanegans nieuwe album Straight Songs Of Sorrow in bijna zes minuten naar grote hoogtes. Een aanpak die welhaast Nick Caviaans aandoet. Op zich klopt die constatering wel, want Caves rechterhand Warren Ellis heeft meegewerkt aan dit nummer. Ellis is overigens niet de enige gastmuzikant op Lanegans twaalfde soloalbum. Ook John Paul Jones (dit voormalige Led Zeppelin-lid speelt geweldig mellotron op Ballad Of A Dying Rover) en Ed Harcourt doen mee. Muzikaal gezien is het album diverser dan ooit. Lanegan grijpt met enkele intieme akoestische songs (zoals Apples From A Tree) zelfs terug naar zijn debuut. Onbetwist hoogtepunt is de song At Zero Below. Ellis’ vioolpartij vergezelt de prachtige samenzang tussen Lanegan en Greg Dulli (The Afghan Whigs). Volgens de muzikant zijn de donkere, duistere teksten van de nummers op dit album gebaseerd op de verhalen in zijn, onlangs verschenen, boek Sing Backwards And Weep. Conclusie? Mark Lanegan heeft een fenomenale plaat afgeleverd met vijftien verzengende ‘leedliederen’ die lange tijd onder je huid zullen blijven zitten.
Tracklist:
- I Wouldn’t Want To Say
- Apples From A Tree
- This Game Of Love
- Ketamine
- Bleed All Over
- Churchbells, Ghosts
- Internal Hourglass Dicussion
- Stockholm City Blues
- Skeleton Key
- Daylight In The Nocturnal House
- Ballad Of A Dying Rover
- Hanging On (For Drc)
- Burying Ground
- At Zero Below
- Eden Lost And Found
