Frank Carter & the Rattlesnakes gooide met debuutalbum “Blossom” hoge ogen in de hardcore punk scene. De frustratie droop er namelijk vanaf. De opvolger, “Modern Ruin“, zal daarentegen anders klinken. In een interview met ons in oktober vorig jaar, gaf frontman Frank Carter aan dat de nieuwe plaat een conceptalbum is. De nummers zijn elk verhaaltjes met een hoog autobiografisch gehalte, waarbij ‘human relationships’ telkens de rode draad vormen. Daarmee bedoelt hij de relatie met zijn gezin, maar ook tussen mensen in het algemeen. Dat belooft wat!
“Modern Ruin” opent liefkozend met “Bluebelle“, dat puur ter introductie dient. De opener sluit mooi aan op de eerste single: “Lullaby“. Buiten het feit dat dit een goed nummer is, hoor je ook echt dat Frank Carter een degelijke zanger is. De driftige Brit staat natuurlijk vooral bekend om zijn schelle geschreeuw, dat grenst aan krijsen. Op deze track laat Carter zien wat een goede zanger hij eigenlijk is.
Het album klinkt tot dusver een stuk tammer dan we gewend zijn, maar dat is absoluut geen reden om je zorgen te maken. Want de frustratie zit er nog wel degelijk in. Op “Snake Eyes” horen we Carter’s oude vertrouwde geblèr, waarbij je al voor je ziet hoe zijn ogen in zijn kop staan te tollen. Het refrein daarentegen klinkt behoorlijk gepolijst. Je hoort hoe de band, en de frontman in het bijzonder, zich ontwikkeld heeft.
Het album mag dan een stuk minder agressief klinken, maar je hoort echt de progressie die Carter op persoonlijk vlak heeft gemaakt. De nummers klinken puur en oprecht. Neem bijvoorbeeld de track “Acid Veins“. Het tempo is wat lager en de frontman klinkt wat minder getergd. Je hoort hoe breekbaar hij ook kan zijn. Hij stelt zich heel kwetsbaar op en dat vraagt lef.
Er komen niet alleen persoonlijke dingen voorbij op “Modern Ruin“. Carter geeft namelijk ook zijn visie op de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Zo verwijst hij in “Jackals” en “Thunder” naar onder andere de vluchtelingencrisis. Carter begrijpt niet hoe wij, als Europeanen, ons zo hard kunnen opstellen tegenover mensen die hulp nodig hebben.
Dan loopt het album bijna op zijn eind. Titeltrack “Modern Ruin” symboliseert het einde van de wereld, vooral op persoonlijk vlak. Het is een bijzonder chaotisch nummer waar alle frustratie en ellende ingestopt lijkt te zijn. Na deze track vindt een ware stijlbreuk plaats. Afsluiter “Neon Rust” is namelijk weer heel lieflijk en rustig, als een soort serene rust na een vermorzelende storm.
“Modern Ruin” is qua sound misschien niet zo rauw en vlijmscherp als “Blossom“. Maar de ontwikkeling die Carter als persoon en muzikant heeft gemaakt is enorm, en dat hoor je. Op het album komen enkele banale onderwerpen voorbij, maar je voelt ook de diepste emoties en ellende die in het hoofd van Carter ronddwalen. Frank Carter stort zijn gevoelens en gedachten uit op “Modern Ruin” en levert daarmee een autobiografisch pareltje af. Hij is echt volwassen geworden.
Bron: Smash Press
