Opeth

Wat mij betreft neemt Opeth op haar dertiende release In Cauda Venenum op magistrale wijze revanche voor de toch wat teleurstellende voorlaatste plaat Sorceress uit 2016. De nieuweling kan wedijveren met Pale Communion, sterker nog, ik denk dat ik In Cauda Venenum nog beter vind. De mediumlange nummers bestaan namelijk allen uit een mooie mix van rustige symfonische gedeeltes aangevuld met van die typische Scandinavische stevige maar nooit over the top metal waardoor de nummers zowel filmisch als dreigend zijn. Opeth heeft inmiddels een echt eigen geluid (sommigen zeggen zelfs een eigen genre) gecreëerd dat je uit duizenden herkent. Zeker als de karakteristieke stem van voorman Mikael Åkerfeldt binnenkomt. Dan maakt het niet uit of je de Engelse of de Zweedse versie van In Cauda Venenum (oftewel het venijn zit in de staart) beluistert, dit bijna 70 minuten durende muziekspektakel – met als uitschieter (‘de staart’!) afsluiter All Things Will Pass van 8½ minuten – gaat heel wat rondjes in de huiskamer van Huize Waal draaien.