Oasis

Oasis was geen band maar een f***ing generatie. Oasis maakte slechte dagen goed en goede dagen fantastisch. Door Oasis wisten ook eenvoudige fabrieksarbeiders dat de status van een f***ing Rock ’n Roll-ster binnen handbereik was. Door Oasis durfde je eindelijk je f***ing middelvinger op te steken naar eenieder die liever niet had dat jij was wie je wilde zijn. Met Oasis vierde je je eigen zelfverzekerdheid. Ook al was je het grootste twijfelkontje op aarde.
De eerste plaat van de Mancurians, onder aanvoering van de elkaar nog altijd uitkafferende Gallagher-broers, verscheen 25 jaar geleden en had alle trekken van een raketlancering: veel geraas, sky high qua hitlijsten en verkoopcijfers, direct historisch en buitengewoon aantrekkelijk arrogant want dat is het afvuren van een op een middelvinger gelijkend projectiel natuurlijk ook. Definitely Maybe was de beste in elk geval Britse plaat van de jaren negentig. De grootste concurrent was de tweede van Oasis, Morning Glory. Elf nummers staan er op Definitely Maybe die stuk voor stuk in het geheugen zijn gegrift van eenieder voor wie muziek in de jaren negentig een basisbehoefte was. Een jubileum dus dat je kan vieren door de plaat gewoon nog eens te draaien. Heb je hem niet? F*** you. Koop ‘m alsnog, op zilvergekleurd vinyl. Zeg nu zelf: Definitely Maybe is nog lang niet uitgewerkt.