Zaterdag 25 Juli was het alweer 31 jaar geleden dat het tweede album van Beastie Boys uitgebracht werd. Het album was in eerste instantie geen groot commercieel succes, vergeleken met het debut album (Licensed To Ill). Dit album ging binnen drie maanden al meer dan een miljoen keer over de toonbank terwijl Paul’s boutique (maar) de helft verkocht dezelfde tijd. Ondanks dat is het album kritisch enorm goed ontvangen en over de jaren opgewaardeerd als één van de belangrijkste hip hop albums ooit. Wat zo speciaal is aan dit album is het gebruik van samples. Door het album heen zijn naar verluid meer dan 100 samples achter en over elkaar gebruikt. Deze samples variëren van percussie tot gitaar riffs en vocale samples.
De diverse culturele achtergrond van deze samples is grotendeels wat deze plaat zo bijzonder maakt. Zo samplen ze bijvoorbeeld eigentijdse hip hop artiesten zoals Public Enemy maar ook jaren 1960 popmuziek zoals The Beatles, Blues rock zoals Led Zeppelin, progrockers Pink Floyd, Funk klassiekers van Sly and The Family Stone of James Brown en nog veel meer. Hiermee laten de leden van Beastie Boys hun gevarieerde muzieksmaak zien. Wat naast hun muzieksmaak ook opviel destijds, was hun eigen achtergrond. De leden van Beastie Boys; Michael “Mike-D” Diamond, Adam “MCA” Yauch en Adam “Ad-Rock” Horovitz, waren namelijk blanke mannen uit de Amerikaanse middenklasse en van joodse komaf. Dit was toentertijd, en nu nog steeds een beetje eigenlijk, ongewoon aangezien hip hop gedomineerd werd door Amerikaanse working-class mannen van Afro-Amerikaanse afkomst.
Samplers
De ontwikkeling van betaalbare digitale samplers was enorm belangrijk voor dit album. Tot midden jaren 1980 waren deze samplers er nog amper. Deze samplers maakte het mogelijk om veel meer samples te gebruiken in muziek en deze samples ook op veel meer mogelijke manieren te gebruiken. Voorheen gebeurde het samplen in hiphop vooral via het gebruik van platenspelers als instrument. Met platenspelers konden verschillende platen tegelijkertijd worden afgespeeld, wat de mogelijkheid gaf om tracks aan en in elkaar te mixen. Door de opkomst van digitale samplers konden hele specifieke stukjes muziek of geluid gekozen worden en achter of over elkaar geplakt worden. Zo konden hele structuren van nummers dus bestaan uit allemaal stukjes van al bestaande muziek. Wat zo speciaal is aan de sampling van Paul’s Boutique is dus dat kleine stukjes bestaande muziek gerecycled werden tot een nieuw muziekstuk. Hierdoor werd hip hop in zekere zin kunstmuziek met sampling als kunstzinnige methode van componeren.
Voor de meeste samples die gebruikt worden op Paul’s Boutique is geld betaald voor de rechten van de muziek. Hiervoor is ongeveer een kwart miljoen dollar betaald. Dit is nog relatief goedkoop, aangezien het kopen van rechten over de jaren veel duurder is geworden. Tegenwoordig zouden de rechten voor deze samples waarschijnlijk maar liefst 20 miljoen dollar kosten!
Voor als je Paul’s Boutique nog niet hebt en houd van hiphop, pak dan bij je volgende bezoek aan een platenzaak deze mee. Het is ook leuk om te kijken hoeveel samples je kan herkennen, en wie weet herken je wel een nog niet ontdekte sample!
