Er was eens een mannetje dat een platenwinkeltje had. Een klein winkeltje in een steegje. In dat verstopte kleine winkeltje was een schat aan muziek te vinden. De cd’s waren torenhoog opgestapeld, de lp’s waren talloos. Het mannetje kon op een kruk achter z’n kassa je de beste onontdekte pareltjes tippen. ‘Heb je dit wel eens gehoord?’- de rook kringelde uit zijn pijpje en de klant ging met de mooiste plaat naar huis. Thuis ging er een nieuwe wereld open.

Er waren ook eens twee jonge meiden die een winkeltje runden. Met hun spaargeld kochten ze verf, behang en een nieuwe voorraad. De muziekwereld was relatief nieuw voor ze, maar hun liefde voor muziek was er met de paplepel ingegoten. Hun enthousiasme las je in de winkel af van de zelfgeschreven recensies, de posters aan de muur en de leestafel met muzieklectuur.
De muziek die ze draaiden was nieuw en fantastisch.

Er was ook eens een man die samen met een vriend een winkel had overgenomen. Een prachtwinkel. Hier kon je alles vinden.
De winkel was een grote winkel, met voor elk genre een eigen afdeling. De liefhebbers van Heavy Metal liepen hier hand in hand met de operaliefhebber. Verbroedering op de winkelvloer.

Er was ook een jonge gast die zo’n plezier had in het bezoeken van platenwinkels. Als hij naar het buitenland ging, keek hij altijd eerst waar de platenzaak zat. Hij opende met, deels zijn eigen collectie, een platenwinkeltje. Hij kon zijn passie voor rockmuziek perfect overbrengen op zijn nieuw te winnen klandizie.

En toen kwam er een website.
Mensen konden vanaf de bank hun cd’s of platen bestellen.
Supermakkelijk. Superlui. Supersaai.
Nooit meer kon het mannetje met het pijpje een bijzonder album tippen dat nét buiten je referentiekader lag, nooit meer konden de twee jonge meiden hun enthousiasme overbrengen over een nieuw bandje, nooit meer liepen de Heavy Metalliefhebber en de operaliefhebber hand in hand door die enorme platenzaak.

Gisteren kwam via het CBS het nieuws naar buiten dat vooral de platenzaken de dupe zijn van het online winkelen.
Er zijn nog maar 96 platenwinkels, tegen meer dan 800 in 2007.
Er zijn wel 37% meer telefoonwinkels in Nederland bijgekomen. Dat moet een gezellig straatbeeld zijn. Geen platenzaken, maar wel de eenheidsworst van min-of-meer lege telefoonwinkels. Groene, roze of veelkleurige winkels met 15 dummies waar je een nummertje moet trekken om te weten wanneer je abonnement verloopt.

Een platenwinkel, een boekenwinkel, het zijn winkels die er in een stad toe doen.
Die meer doen dan ‘winkeltje’ spelen. De medewerkers van zo’n winkel hebben van hun hobby hun werk gemaakt; ze spreken uit passie over wat ze verkopen. Loop voor de gein een goede boekenwinkel binnen en vraag naar een goed boek; wedden dat je getipt wordt met iets wat je nog niet kende?
Kom daar maar eens om bij een webwinkel waar je altijd precies vindt wat je zoekt (en je dus nooit iets nieuws leert kennen). Platen- en boekenwinkels zijn culturele steunpunten van een stad.
Ze verkopen kunst.
Ze kunnen je de ogen en oren doen openen.
Je wereld verbreden.

Laten we de steden en daarmee de wereld een klein beetje mooier maken door lokaal te winkelen.
Bij jouw boekenwinkel, bij jouw bloemenwinkel, bij jouw platenzaak.
Niet alleen op Record Store Day, maar heel het jaar.
Niet meer superlui. Niet meer supersaai. Een betere wereld begint bij je platenwinkel.
#Supportyourlocalrecordstore #shoplocal #recordstoreday #bookstoreday

Afgelopen 10 jaar bijna zeven van de tien muziek- en filmretailers gesloten